แสนล้าเบื่อหน่ายใคร่หนี
โลกที่วุ่นวายสับสน
อยากลาจากไกลผู้คน
ให้พ้นผ่านลับไม่กลับมา
เป็นไปได้หนอมนุษย์
ยื้อยุดสิ่งสมปรารถนา
เมื่อได้ดั่งหวังตั้งตา
ชีวาเริงรื่นชื่นใจ
พลาดหวังจากสิ่งที่หวัง
หมดพลังทรุดพลันหวั่นไหว
เราหยุดสู้รบสงบใจ
ปล่อยไปเสียบ้างช่างมัน
ดอกไม้ น้ำค้างแสงแดด
ใบหญ้าอาศรม ลำพูน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น