ใกล้เย็นย่ำค่ำลงพะวงหาย
แสนเสียดายใจปองต้องอับเฉา
ป่านฉะนี้ที่นี่เหลือเพียงเรา
นั่งจับเจ่าสุดท้อทรมาน

รักกี่ครั้งกี่คราก็ลาหนี
ความใยดีไม่เหลือเชื้อสงสาร
ตะวันอับลับแสงทิวาวาร
ราตรีกาลมืดมิดปลิดขั้วใจ
แสนเสียดายใจปองต้องอับเฉา
ป่านฉะนี้ที่นี่เหลือเพียงเรา
นั่งจับเจ่าสุดท้อทรมาน
รักกี่ครั้งกี่คราก็ลาหนี
ความใยดีไม่เหลือเชื้อสงสาร
ตะวันอับลับแสงทิวาวาร
ราตรีกาลมืดมิดปลิดขั้วใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น