คือทางผ่านฆ่าเวลาเมื่อคราเหงา
เรื่องมันเศร้าเพราะเริงหลงไม่สงสัย
เผลอไปรักเผลอลงบ่วงห้วงใจ
ความห่วงใยอาทรต้อนให้จน
จมทะเลลึกเชี่ยวด้วยเกลียวคลื่น
ไม่อยากตื่นจากฝันอันสับสน
สุขฤทัยไหนปานหวานเปรอปรน
อิ่มกมลแย้มยิ้มเนตรพริ้มเพรา
คิดว่าเป็นรักแท้แผ่อุ่นเอื้อ
พิษร้ายเจือจรุงใจในคำเขา
มิคิดเลยกลลวงหวงห่วงเรา
จึงมัวเมามั่นใจไม่ระแวง
เมื่อยามรักมองอะไรก็สดชื่น
พร้อมจะฝืนความจริงอิงแอบแฝง
ยอมเพื่อรักยอมโง่งมขมใจแคลง
เหมือนดั่งแกล้งทั้งรู้สู้มองเมิน
แท้จริงนั่นรักนั้นลวงตลอด
แม้คำพลอดเจรจาน่าสรรเสริญ
รักคือให้ใช่ไหมใจเพลิดเพลิน
ยามห่างเหินจางจากช่างยากเย็น
เคยศรัทธาใจดีมีแต่ให้
หลงบอดใบ้ท้ายสุดต้องยากเข็ญ
คนแทนที่มาขับใสให้กระเด็น
เธอไม่เห็นคุณค่าขอลาไกล....
ดอกไม้ น้ำค้าง แสงแดด
ใบหญ้าอาศรม ลำพูน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น