เขียนกลอนชักฝืดฝืน
ไม่ไหลลื่นเหมือนดังฝัน
ความรักหอมหวานมัน
จางจากกันร้างแรมไกล
กลอนธรรมพอเขียนออก
เหมือนกับหลอกทำไม่ได้
บอกสอนเขาเช่นไร
เราแก้ไขตนหรือยัง
กลอนตลกแต่อกช้ำ
แล้วจะขำคงสิ้นหวัง
คารมไม่น่าฟัง
เพราะยังฝังความอาวรณ์
เขียนตามความเป็นจริง
เมื่อทุกสิ่งเป็นครูสอน
ชีวิตแต่ละตอน
คือละครย้อนดูตัว
ใดใดไม่เที่ยงหนอ
พอเถิดพอใจยวนยั่ว
ให้คิดจิตเมามัว
หลงพันพัวชั่วอบาย
ฉันเขียนกลอนเพื่อเธอ
เขียนคำเพ้อไปหลากหลาย
ยามรักนั้นเสื่อมคลาย
คงไม่ชายตามองมา
ดอกไม้ น้ำค้างแสงแดด
ใบหญ้าอาศรม ลำพูน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น